Απρίλιος 1990, εγώ φαντάρος, η χώρα σε εκλογές. Κλεισμένοι στο στρατόπεδο και σε «ετοιμότητα». Την εποχή εκείνη ο στρατός φυλούσε τα εκλογικά τμήματα και όλοι οι υπόλοιποι έφεδροι ήμασταν σε αναμονή …πιθανών εξελίξεων. Κατάλοιπα του παρελθόντος ίσως (ο στρατός να φυλάει τις κάλπες!), τα οποία ευτυχώς ξεχάστηκαν και αποτελούν πια μακρινές αναμνήσεις.
Ήταν όμως μια εξαιρετική ευκαιρία να χαρούμε την παρέα συναδέλφων, νέοι με πολύ κέφι αλλά και ελεύθερο χρόνο.
Μέσα στην ευθυμία εκείνης της εκλογικής Κυριακής μου είχε ζητηθεί από τους συναδέλφους φαντάρους, να βγάλω έναν… μπαλκονάτο πολιτικό λόγο από τον πύργο ελέγχου του στρατιωτικού αεροδρομίου του Σέδες, όπου υπηρετούσα. Το είχα κάνει με κέφι και με ευρεία αποδοχή, σε ένα ομολογουμένως περιορισμένο ακροατήριο συναδέλφων φαντάρων. Και κάποιος μάλιστα απαθανάτισε τη στιγμή φωτογραφίζοντας την. Μην ξεχνάμε ότι τότε οι φωτογραφίες δεν ήταν μια εύκολη υπόθεση!
Η ομιλία μου στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία καθώς λίγες μέρες αργότερα πήρα την άδεια απόλυσης και σύντομα ως «καλός πολίτης» πλέον ασχολήθηκα με τη δουλειά και τις δραστηριότητες που επέλεξα. Όλα αυτά τα χρόνια επέλεξα να ζήσω και να δημιουργήσω στην πόλη μου, τη Θεσσαλονίκη.
Εκείνες τις ανέμελες νεανικές μέρες ίσως δεν το φανταζόμουν ότι κάποια (αρκετά) χρόνια αργότερα θα χρειαζόταν να βγάζω συχνά λόγους καθώς επέλεξα να ασχοληθώ πλέον με την πόλη μου και να απευθύνομαι τακτικά στους συμπολίτες μου, ως δημοτικός σύμβουλος και ως υποψήφιος δήμαρχος σήμερα. Όχι από μπαλκόνι ή παράθυρο αλλά στις γειτονιές. Με σακάκι και άσπρο πουκάμισο και όχι με τη στολή εκστρατείας. Με περισσότερη γνώση κι εμπειρία, με γκρίζα μαλλιά πλέον αλλά πάντα με την ίδια αγάπη για την πόλη μου και τους ανθρώπους της.
