Πολλοί υποστηρίζουν ότι στις μεγάλες πόλεις η μάχη των δημοτικών εκλογών είναι πολιτική. Ποιος δεν θυμάται το εκπληκτικό «σήμερα νίκησε η Τοπική Αυτοδιοίκηση» του Ανδρέα Παπανδρέου όταν το 1985 είχαν εκλεγεί Έβερτ, Κούβελας και Αδριανόπουλος σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πειραιά. Αυτό αναπαράγουν σήμερα όλοι οι δημοσιολογούντες.
Παραλείπουν βέβαια να πουν ή να γράψουν πως οι πόλεις προόδευσαν και πήγαν μπροστά μόνον όταν στο τιμόνι βρέθηκαν άνθρωποι με όραμα, σχέδιο, αυτόνομη σκέψη και όρεξη για δουλειά.
Κάποτε, όταν η πολιτική κινητοποίηση και η κομματική ένταξη ήταν σε υψηλά επίπεδα, αυτούς τους έβρισκε κανείς εντός των κομμάτων. Κανείς δεν επιζούσε έξω από το μαντρί. Σήμερα όμως δεν συμβαίνει το ίδιο.
Στη Θεσσαλονίκη, σειρά κομματικών χειρισμών έχουν οδηγήσει στη διαμόρφωση ενός προεκλογικού τοπίου όπου τα θέματα της πόλης έχουν συζητηθεί ελάχιστα. Η επιλογή της κυβέρνησης να υποστηρίξει την υποψηφιότητα της υφυπουργού Μακεδονίας – Θράκης δίνει το στίγμα των προθέσεων της.
Χωρίς κάποιο στοιχειώδες πρόγραμμα, χωρίς ενασχόληση με τα αυτοδιοικητικά ζητήματα είτε δεν μετέχει στον προεκλογικό διάλογο, είτε προωθεί τις κεντρικές κυβερνητικές θέσεις. Από την άλλη η αξιωματική αντιπολίτευση, με τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα της Θεσσαλονίκης, έχει οδηγήσει στελέχη και δημότες σε αδιέξοδο. Διόρισε δια τηλεφώνου τον επίσημο υποψήφιο δήμαρχο, ο οποίος και δηλώνει ευθαρσώς ότι χωρίς χρίσμα ούτε καν θα το σκεφτόταν να ασχοληθεί με τα αυτοδιοικητικά της πόλης. Και όλα αυτά εν έτη 2019 όταν για τουλάχιστον μία δεκαετία οι δήμοι και οι δημότες σταδιακά αυτονομούνται από τους εκλεκτούς των κεντρικών κομματικών γραφείων.
Η συνταγή της επιτυχίας είναι τα κόμματα να στηρίζουν τους εκλεκτούς της κοινωνίας και όχι να τους επιβάλλουν σ’ αυτήν. Ήταν και αυτή μια θετική εξέλιξη μέσα στην κρίση που φαίνεται ότι κάποιους δεν τους βολεύει. Κινδυνεύει, λοιπόν, έτσι το επόμενο δημοτικό συμβούλιο της Θεσσαλονίκης να μετατραπεί σε Κοινοβούλιο, σε πεδίο κομματικού ανταγωνισμού. Η επίμονη προσπάθεια ορισμένων να της φορέσουν το στενό κοστούμι της κομματικής ραπτικής υπονομεύει τις όποιες προοπτικές ανάταξης και βελτίωσης.
Η Θεσσαλονίκη μετράει ήττες πολλά χρόνια τώρα. Έχει κουράσει τους κατοίκους της και έχει κουραστεί. Οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές είναι μια ευκαιρία να ασχοληθούμε σοβαρά με τα υπαρκτά προβλήματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού την αυτονομία της προεκλογικής συζήτησης και το αυτοδιοικητικό της περιεχόμενο. Η πόλη δεν χρειάζεται υπηρέτες δύο αφεντάδων. Χρειάζεται δήμαρχο πλήρους απασχόλησης, που μοναδική του έγνοια θα είναι η σκληρή μάχη με την καθημερινότητα, η ευταξία της πόλης, το νοικοκύρεμα των οικονομικών της και ο σχεδιασμός του μέλλοντος. Κομματικές υποψηφιότητες που την αντιμετωπίζουν ως μία ακόμα στάση στην προσωπική πορεία ανέλιξης ή ως ένα στάδιο προ της συνταξιοδότησης, υποτιμούν τους Θεσσαλονικείς, υποτιμούν τις δυνατότητες της πόλης.
Φανερώνουν μια άγνοια κίνδυνου ή μια εγγενή αδιαφορία, καθώς, όποιος γνωρίζει τη συνθετότητα προβλημάτων και προκλήσεων που αντιμετωπίζει η Θεσσαλονίκη, θα καταλάβαινε πως δεν γίνεται να υπηρετήσεις παράλληλα με αυτήν έναν άλλο στόχο. Η πόλη θέλει την αποκλειστικότητα. Και αυτήν υπηρετώ ως υποψήφιος δήμαρχος του δεύτερου μεγαλύτερου δήμου της χώρας. Της Θεσσαλονίκης.
Ο Κωνσταντίνος Ζέρβας είναι Πολιτικός Μηχανικός, Δημοτικός Σύμβουλος και υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης
