Το βράδυ της περασμένης Τρίτης περίμενα να λάβω κάποιο άλλο τηλεφώνημα από σένα Βιολέτα.
Να με καλέσεις και να μου αναγγείλεις, και όχι να με ρωτήσεις, γιατί συνήθως έτσι έκανες, την επόμενη εκδήλωση, την επόμενη μας δράση.
Να μου πεις «Κωνσταντίνε μου την άλλη Κυριακή που έχουμε την κοπή της πίττας θα μας ετοιμάσεις μια ομιλία για τους ανθρώπους του πολιτισμού της πατρίδας; Ξέρεις εσύ αγόρι μου, όπως την προηγούμενη φορά που είχε τόση επιτυχία!»
Κι εγώ να σου απαντήσω με πολλή χαρά «Ναι», να αρχίσω την προετοιμασία και να ξέρω ότι εκείνη την Κυριακή θα έρθω και θα με περιμένει η ωραία παρέα της Σβώλου πάντα με καινούριους φίλους.
Με τα τραπέζια στρωμένα, την ατμόσφαιρα ζεστή και χαρούμενη. Να καθίσουμε όλοι μέχρι το τέλος, να φιληθούμε, να αποχαιρετισθούμε σα μια μεγάλη οικογένεια και να πούμε και «εις άλλα με υγείαν», όπως έλεγε ο συντοπίτης σου και παππούς μου Ναούμ Ωρολογάς.
Αντί όμως να δεχθώ αυτό το τηλεφώνημα δέχθηκα ένα απρόσμενο μήνυμα από την αγαπημένη σου κόρη, την αγαπημένη μας Λένα, ότι «η Βιολέτα μας άφησε. Την Πέμπτη την αποχαιρετούμε».
Και μετά την πρώτη έκπληξη κι οδύνη άρχισαν να έρχονται οι εικόνες και οι μνήμες.
Όλα αυτά που έκανες, όλα όσα έγιναν μαζί και εξαιτίας σου και κάποια που μένουν σε εκκρεμότητα.
Αν και λίγα πράγματα άφηνες σε εκκρεμότητα.
Γιατί ήξερες πως και πότε να πραγματοποιείς πλάνα και οράματα…
…Και έτσι σήμερα οι εικόνες και οι μνήμες είναι πολλές.
Για όλες αυτές προσπαθώ από την Τρίτη το βράδυ να κάνω μια αποτίμηση.
Νομίζω όλοι εδώ σήμερα το κάνουμε, και θα το κάνουμε για πολύ καιρό.
Η Βιολέτα Παπαθανασίου, ήταν μια ξεχωριστή δασκάλα, μια συγγραφέας,
μια αγωνίστρια,
μια χαρισματική Ελληνίδα,
μια πραγματική Μακεδόνισσα.
Μια αρμονική συνύπαρξη όλων αυτών των ιδιοτήτων σ έναν άνθρωπο του οράματος και της πράξης.
Δηλώνω αδύναμος να καταγράψω την πολυσήμαντη συμβολή της στους αγώνες και τις προσπάθειες για να διατηρηθεί η Ελληνική γλώσσα και ο ελληνικός πολιτισμός στην αγαπημένη μας πατρίδα,
στις όχθες του Υδραγόρα, στο ιστορικό Μοναστήρι, στη γη της Πελαγονίας.
Εκεί, που από το 1989 μέχρι σήμερα, λειτουργούν ακόμη, χάρη στις δικές της προσπάθειες, ομάδες διδασκαλίας της ελληνικής μας γλώσσας.
Πολλοί μπορεί να μιλήσουν καλύτερα από μένα για το έργο και την προσφορά της.
Εγώ θα μιλήσω για τον άνθρωπο που γνώρισα και συνεργάσθηκα.
Για τη φιλία μας που οικοδομήθηκε εύκολα και γρήγορα.
Όπως εύκολα και γρήγορα γίνονταν αυτά που οραματιζόσουν και έπραττες.
Σαν ένας διευθυντής ορχήστρας διάλεγες τους συνεργάτες σου, τους κατηύθυνες, αφήνοντας πάντα το πεδίο ελεύθερο αλλά και συγχρόνως καλοκουρδισμένο μέσα στο πλαίσιο που εσύ είχες σχεδιάσει.
Δε χρειαζόταν πολλά. Μια ματιά σου, μια κουβέντα σου το πολύ, για να μπουν όλα στην τάξη.
Και το αποτέλεσμα ήταν πάντα άψογο. Μέσα στο όριο του μέτρου και της αρτιότητας.
Είχες την αίσθηση του τί, πότε και από ποιον πρέπει να γίνει.
Και πάντα όλοι να έχουν την αίσθηση του σωστού αποτελέσματος.
Να σε αποχαιρετούν με ένα χαμόγελο ικανοποίησης, και να περιμένουν την επόμενη σου πρόσκληση.
Θα ‘θελα ακόμη να μιλήσω για τα βαθιά και αναλλοίωτα σου πιστεύω.
Τη διαρκή διάθεση σου για προσφορά στον άνθρωπο και την πατρίδα.
Γιατί άλλο βάρος έχει να μιλάς για κάποια πράγματα (Εχουμε βαρεθεί στις μέρες μας ν ακούμε λόγους)
και άλλο να τα εφαρμόζεις καθημερινά χωρίς παρέκκλιση.
Δε σε φόβιζε ο δρόμος, αυτό που σε ένοιαζε ήταν ο στόχος, ο τελικός προορισμός.
Βάζοντας ψηλά τον πήχη χωρίς να σε πτοούν οι δυσκολίες…
Οργάνωνες τα ελληνικά Φροντιστήρια στο Μοναστήρι, ξεναγούσες ομάδες επισκεπτών στην πόλη, φιλοξενούσες μαθητές από το Μοναστήρι που σπούδαζαν στο ΑΠΘ.
Και με τον τρόπο σου είχες δώσει, εδώ και πολλά χρόνια, απαντήσεις στο Μακεδονικό Ζήτημα: Για σένα η περιοχή της Πελαγονίας ήταν ο χώρος της ελληνικής πολιτισμικής έκφρασης.
Όλα για τη Μακεδονία, και την ελληνική γλώσσα που πάντα θεωρούσες ως γέφυρα πολιτισμού μεταξύ των λαών.
Κανείς δεν ξέρει πώς θα ήταν η ζωή όλων μας αν είχαν παρθεί άλλες αποφάσεις τον Οκτώβριο του 1912. Η μοίρα όμως μας έφερε όλους κοντά στη λαμπερή μας Θεσσαλονίκη. Να αγωνιζόμαστε γι αυτήν, κρατώντας όμως ζωντανές τις μνήμες των χαμένων πατρίδων που μας όπλισαν με τα εφόδια της γνώσης και το πνεύμα του πατριωτισμού, του ελληνισμού.
Μοίραζες το χρόνο σου γενναιόδωρα: στην οικογένεια σου,
στους μαθητές σου,
στα γράμματα,
στην ιστορία του τόπου μας,
στις πολυποίκιλες δράσεις του Συνδέσμου Μοναστηριωτών «Καρτερία»
Πολλοί Έλληνες από το Μοναστήρι σε είδαν στην πρώτη γραμμή να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά τους, για τους τάφους των προγόνων τους.
Πολλοί γευτήκαν τη ζεστή σου φιλοξενία και πολλοί απόλαυσαν τις συγκεντρώσεις που οργάνωνες στα γραφεία του Συνδέσμου αλλά και στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, στις αξέχαστες εκδρομές και ξεναγήσεις σου.
Αγαπημένη μας Βιολέτα, όλοι οι τόσοι πολλοί που είμαστε σήμερα εδώ για σένα, σ αποχαιρετούμε σ αυτό το τελευταίο σου ταξίδι
Όπως τόσα πολλά ταξίδια σου είμαι σίγουρος ότι και αυτό ξεκινάει σήμερα από εδώ και περνάει από τον Υδραγόρα, το Μελά, το Μοναστήρι και σίγουρα ανταμώνεις με όλους αυτούς που τη μνήμη τους τόσο πολύ τίμησες. Επώνυμους κι ανώνυμους.
Σε αυτούς τους επώνυμους σημαντικούς και άξιους συμπατριώτες της μνήμης και της καρδιάς μας είναι πλέον η θέση σου. Εκεί ανήκεις!
Και όλοι εμείς θα είμαστε περήφανοι που κουβαλάμε τη φλόγα μου μας μετέδωσες.
Αλλά κι εγώ προσωπικά θα νιώθω ευγνώμων που είχα την τύχη να σε γνωρίσω και να συνεργασθώ μαζί σου
Ένα παράπονο έχω μόνο…
Ότι ένα κοινό μας όραμα δεν καταφέραμε να ολοκληρώσουμε και να το δεις να πραγματοποιείται. Τη δημιουργία του πάρκου των Μοναστηριωτών κοντά στο γραφείο του Συλλόγου μας στη συμβολή των οδών Εθνικής Αμύνης και Φιλικής Εταιρίας.
Σου υπόσχομαι λοιπόν με όσες δυνάμεις έχω και για όσα με αξιώσει ο Θεός και η πόλη μας μέσα στα επόμενα χρόνια να το εγκαινιάσω μαζί με τους άξιους συνεχιστές σου στο Σύλλογο.
Θα είναι ο ελάχιστος προσωπικός φόρος τιμής στη φιλία και τη συνεργασία μας.
Και ένα μικρό μνημείο μνήμης ανθρώπων με την πίστη και τη δύναμη πνεύματος και δημιουργίας όπως αυτήν που είχε η Βιολέτα Παπαθανασίου.
Η Βιολέτα μας.
