Δε θα μπορούσε να είναι σιωπηλός αυτός ο αποχαιρετισμός.
Δε θα σου ταίριαζε Τάκη.
Όλοι όσοι βρεθήκαμε δίπλα σου όλα αυτά τα χρόνια
Και είχαμε το προνόμιο της φιλίας σου
Έχουμε πολλά να θυμηθούμε
Για τόσα πολλά να χαμογελάσουμε.
Περνάνε όλα αυτά μπροστά μου τις τελευταίες ώρες.
οι εικόνες, οι ήχοι, οι γεύσεις, οι γνώσεις σου
Οι στιγμές των συναντήσεων στο σπίτι σου, στα στέκια σου, τα στέκια μας.
Αυτή η μαγική τέχνη που είχες να δημιουργείς μέσα από την απόλαυση.
Μια απλή πρόσκληση που κατέληγε σε μυθικό δείπνο,
Μια συνάντηση που γινόταν συμπόσιο
Μια συζήτηση που οδηγούσε σε μια δράση,
Σε ένα μεγάλο έργο.
Σε ένα καινούριο πλάνο για να το συνεχίσουμε την επόμενη φορά.
Που είχαν πάντα ένταση, που ποτέ κανένας δε βαριόταν,
που συμμετείχε σιγά σιγά και η διπλανή και η παραδιπλανή παρέα.
Κανείς δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος και αμέτοχος στην παρουσία σου.
Τέχνη, ιστορία, πολιτική, μαγειρική, καθημερινότητα.
Το ένα δίπλα στο άλλο.
Αναλύοντας τον Καραβάτζιο και τον Πικάσο.
Ακούγοντας τα Κάρμινα Μπουράνα και το Νίνο Ρότα.
Σχολιάζοντας πάντα την επικαιρότητα με αγωνία και πάθος.
Ναι μάλλον αυτή είναι η δική σου λέξη!
ΠΑΘΟΣ!
Ένας αναγεννησιακός ευρωπαίος, κι ένας γνήσιος Έλληνας.
Ένας αναρχικός με απίστευτη συνέπεια λόγων και έργων.
Ένας φιλελεύθερος με δωρική αυστηρότητα
Ένας τόσο προικισμένος διανοούμενος κι εργάτης
Ένας εργασιομανής που απολάμβανε τη χαλάρωση
Μια χαριτωμένη και δημιουργική αντίφαση
Που δεν τον ενδιέφερε η αναγνώριση αν δεν γινόταν με τους δικούς του όρους
Προφανώς δεν είμαι εγώ που θα αξιολογήσω την τέχνη σου.
Εγώ απλά την γνώρισα από κοντά και τη λάτρεψα
Νοιώθω όμως ικανός και υποχρεωμένος εδώ σήμερα
να αποτιμήσω τη γενναιοδωρία της φιλίας και της αγάπης σου.
Την έζησα όλα αυτά τα χρόνια και μπορώ να την κρίνω.
Κι επειδή ξέρω πόσο λίγο ανεχόσουν την γκρίνια και τη μιζέρια
Τα θλιβερά και τα τετριμμένα
Σίγουρα θα απέρριπτες το σκηνικό αυτό
Και ξέρω, ξέρουμε όλοι, ποια λέξη θα χρησιμοποιούσες για όλα αυτά, την οποία δεν μπορώ να πω όπως πολύ εύκολα εσύ θα το έκανες, ακόμη κι εδώ μέσα
Και μάλλον θα προτιμούσες και σήμερα:
Να βρισκόμασταν για ένα ποτό, που ποτέ δεν ήταν μόνο ένα
Να τσιμπήσουμε κάτι που θα κατέληγε σ ένα λουκούλλειο γεύμα
Να πούμε καμιά σαχλαμάρα που ήταν πάντα κάτι σοβαρό
Λίγο να μαλώσουμε, πολύ να γελάσουμε και να χωρίσουμε με ικανοποίηση
Όλα αυτά γύρω από σένα και εξαιτίας σου Τάκη.
Έτσι χορτασμένοι φεύγαμε πάντα από τη συντροφιά σου.
Έτσι χορτασμένοι είμαστε σήμερα
Έτσι χορτασμένος πιστεύω μας αποχαιρετάς κι εσύ.
Αλλά θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω ότι όλα αυτά δε θα ξανασυμβούν.
Και αυτό είναι που θα μας λείψει και μου είναι αδύνατο να κατανοήσω από χθες
Ξέρω όμως τί θα μου έλεγες
Πώς να τα θυμάμαι όλα αυτά
Και πώς να αντιμετωπίζω το μέλλον, τους ανθρώπους, τις προκλήσεις
Ποιος είναι ο πραγματικός πλούτος, η πραγματική ευτυχία
Νοιώθω λοιπόν ευγνώμων, που μοιράστηκα τόσες σημαντικές στιγμές μαζί σου
που γνώρισα τόσους κόσμους που χωρίς εσένα ποτέ δε θα πλησίαζα
Αλλά λυπάμαι που ήταν τόσα πολλά τόσο πυκνά που δεν μπόρεσα να τα καταγράψω.
Και ελπίζω στο υπόλοιπο της ζωής μου να έρχονται όλα σε κύματα, σε γεύσεις, σε ήχους αλλά κυρίως σε εικόνες. Οι παρακαταθήκες που άφησες στο πέρασμα σου
Και φαντάζομαι το ίδιο να συμβαίνει για όλους μας
Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να κάνουμε την επανάσταση που ονειρευόσουν και υπηρετούσες
Αν θα αλλάξουμε την πόλη, τον κόσμο μας όπως στο βάθος της ψυχής σου τόσο πολύ ήθελες.
Αν θα προσφέρουμε τη γνώση και την αισθητική στον καθένα: από το φτωχό στο βασιλιά
Θα κουβαλάμε όμως αυτό το σπόρο που μας μετέδωσες
του μεγάλου και του ωραίου
Του δίκαιου και του αυστηρού
Του δύσκολου και του απολαυστικού
Έτσι λοιπόν με αυτές τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τους ήχους, τις εικόνες φίλε μου
σε ευχαριστώ και σ αποχαιρετώ!
