Τον Γιάννη Πολίτη τον είχα προλάβει, ήταν ο σύνδεσμος της γενιάς του Σταυρόπουλου και του Φασούλα και της μεγάλης ομάδας που δημιουργήθηκε μετέπειτα. Εκείνο που μας έμεινε όλους είναι ο πρώτος τίτλος το 1984 με τα ξυρισμένα κεφάλια. Θυμάμαι εκείνες τις στιγμές μιας καλής και μεγάλης ομάδας και ενός μεγάλου παίκτη, είναι και πιο ρομαντικές εκείνες οι εικόνες του μπάσκετ που έχει, βέβαια, πολλά προβλήματα στην πόλη μας. Τότε οι ομάδες μας μεσουρανούσαν και πηγαίναμε πολύ άνετα στο Παλέ. Βλέπαμε μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, στη Θεσσαλονίκη χτυπούσε η καρδιά του ελληνικού μπάσκετ. Μου λείπουν οι εικόνες του Γιάννη Πολίτη, όλα αυτά τα θυμάμαι με μελαγχολία.
Χάρηκα πολύ με την ανακοίνωση του Άρη για τον Μίσιτς. Οι πραγματικοί άνθρωποι του αθλητισμού τέτοια συναισθήματα έχουν. Οι άνθρωποι που αγαπούν τις δικές τους ομάδες πραγματικά, πάντα αγαπούν και τον αθλητή της άλλης ομάδας, άσχετα αν πουν και ένα σύνθημα παραπάνω. Χαίρονται για τον ανταγωνισμό.
